Punta del Diablo en Buenos AIres!

Nog steeds...Punta del Diablo! 

Gek is het eigenlijk. Mijn plan was om 3 nachten in Punta del DIablo te verblijven. Dat werd een week, twee weken en uiteindelijk ben ik er 23 nachten geweest. 

23 nachten in een paradijs met prachtige witte stranden, mooie natuur en lieve mensen. Ik ben verliefd geworden op het dorpje en de manier van leven daar. De mensen hebben zoveel meer rust en leven per dag. Het gaat zoals het gaat en als het niet gaat zoals het gaat dan is er morgen weer een dag. 

Ik heb geleerd dat het belangrijk is om te genieten. Elke dag en elke week. Vaak hoef je niet eens opzoek naar momenten om van te genieten, maar je moet leren om de momenten te zien en te herkennen. Er zijn zo ontzettend veel dingen om van te genieten; mensen, dieren, natuur, eten, muziek... 

In Punta del Diablo heb ik genoten van de vrijheid. Elke dag was weer een nieuwe dag waar ik geen zorgen had, geen stress en geen druk om iets te moeten presteren. Het klinkt misschien zweverig maar ik ben mij bewust bewust geworden dat materiaal maar materiaal is en dat je niet zoveel geld nodig hebt om gelukkig te zijn. Geld geeft je vrijheid maar het gaat maar om een basisbedrag. Veel dingen en veel mogelijkheden zijn te realiseren zonder geld. Dat ga ik proberen.

Ik wil leven, gelukkig zijn en zoveel mogelijk dingen zien en meemaken zonder dat het gaat om geld of om hoe je er uit ziet. Dat is mijn nieuwe missie en het zal een interessante uitdaging worden! 

Ik heb een hondje geadopteerd. Veel mensen weten dat ik een zwak heb voor zielige, zwakke, lelijke hondjes. Dit hondje heet Joepie. Hij is vernoemd naar Joep, onze vorige hond. Joepie is een bordercollie en is achtergelaten in Punta del Diablo. Hij is een puppie en erg mager. Elke dag heb ik hem twee biefstukken gegeven en een flinke bak hondenvoer. Misschien dat dat de reden is dat hij ook erg gek is op mij. 

Joepie is gewond en vies. Ik heb met hem elke dag in de oceaan gezwommen en hij ziet er nu al een heel stuk beter uit. Hij is fantastisch alleen weet hij nog niet dat hij Joepie heet, dat moet hij nog even leren. 

Ik vertel over Joepie omdat hij misschien wel 1 van de belangrijkste redenen is dat ik terug ga naar Punta del Diablo. Ik vind dat als je kiest om voor een hond te zorgen dat je daar ook verantwoordelijk voor bent en dat ook goed moet doen. Mijn plan is dus gewijzigd... eigenlijk had ik geen plan dus het is nu niet gewijzigd maar ik heb een plan gemaakt... jaja, dankzij een straathondje.

Buenos Aires

Op dit moment ben ik in Buenos Aires. Het was een lange rit vanaf Punta del Diablo. Samen met iemand anders, die ook naar BA moest ben ik naar Montevideo gegaan. In Montevideo zouden we de boot pakken. Aangekomen in Montevideo zijn we direct naar de haven gegaan. Met een backpack is dat niet een hele fijne wandeling, helemaal niet als je een paar flinke leesboeken meesleept..maar ik kan er nog geen afscheid van nemen dus ik draag ze met alle liefde de wereld rond. 

In de haven stonden we eerst ruim een uur in de rij. In een hal, zonder frisse lucht en waar het bijzonder warm begon te worden. Met een flinke zweetsnor probeerde ik aardig en vriendelijk te blijven en vooral geduldigheid uit te stralen. Een uitdaging. 

Na ruim een uur in de rij waren wij aan de beurt en deze beste mevrouw vertelde ons dat het systeem eruit lag en dat we alleen via internet een kaartje konden kopen. Dit hadden we uiteraard al geprobeerd maar ter plekke probeerden we dat nog eens. Onmogelijk voor mensen die niet uit Argentinie komen dus dat was geen optie. Na bijna 2 uur proberen en onderhandelen en smeken om een kaartje kwam ze met een idee. Het was mogelijk om een kaartje te kopen bij haar maar dan moesten we toch even 170,- Amerikaanse dollar betalen. 

Mijn geduld was sowieso al op en het kostte mij veel moeite om mijn moordneigingen onder controle te houden. Dus met mijn zweetsnor en klotsende oksels heb ik haar vriendelijk bedankt en haar uitgelegd, in mijn beste Spaans, dat ze knettergek is. Geen idee of en hoe het is overgekomen. 

Tijd voor frisse lucht en een diepe zucht. We hebben de bus genomen naar het busstation en daar een kaartje gekocht voor de nachtbus naar Buenos Aires. Prima alternatief maar een lange rit. Alles beter dan genaaid worden op een mooie zonnige zondagmiddag door een corrupte Argentijnse vrouw. 

In Buenos AIres hoefden we maar een uurtje te wachten op mijn ouders. Fantastisch om ze weer te zien en ze waren topfit. Het hotel was prachtig en na een lange douchebeurt was ik ook klaar om de stad in te gaan. 

Veel gewandeld, veel gezien en veel gegeten. Dat was de eerste dag. Gisteren zijn we naar een tangoshow geweest. Een tangoshow is romantisch, dramatisch, het is een soort toneelstuk. De muziek vond ik prachtig maar van het toneelstuk kreeg ik wel de lachkriebels, heel veel lachkriebels. Het is romantisch en overdreven. Misschien dat ik er iets te nuchter voor ben maar erg leuk om een keer mee te maken. 

Buenos Aires is een prachtige stad maar druk. Heel erg druk, heel veel mensen, heel veel autos en de mensen lijken op zombies. Ze zien je niet, ze tonen geen emoties en ze zijn gefocust op hun eigen ding. In de winkels zijn de mensen erg vriendelijk, sociaal en vinden het fantastisch wanneer je zegt dat je uit Nederland komt. Op straat gaat het er anders aan toe. Misschien is het iets wat in elke grote wereldstad voorkomt. 

Het is nu prachtig weer buiten en mijn ouders zijn de stad in terwijl ik in de lobby dit verhaal aan het typen ben. Vanavond reizen we door naar Salta. We gaan met een ontzettend luxe bus 20 uur rijden naar Salta. Dat klinkt erg lang en dat is het ook maar de bussen zijn groot, heel groot. We hebben ons eigen bed, eten, drinken, champagne en een eigen tv. Ben erg benieuwd. 

x

JD