Salta en Cafeyate

Drie weken geleden heb ik de bus genomen naar Buenos Aires om daar mijn ouders te zien. Na Buenos Aires zijn we met de bus naar Salta gegaan. Een rit van 20 uur in een prachtige bus richting het noorden van Argentinie. Absoluut geen straf hoewel ik er na 15 uur toch wel klaar mee was. 

Naast mij zat een vriendelijke Argentijnse meneer die graag Engels wil leren. Kan leuk zijn maar op een gegeven moment wist ik echt niet waar ik het nog over moest hebben. Heb hem vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik graag even naar buiten wilde kijken. Ik kan mij voorstellen dat het vreemd voor hem was omdat er namelijk niks was. 

Reizen in Argentinie is iets wat je moet hebben meegemaakt. Kilometers en uren kom je niks tegen. Je kunt zover kijken als je wilt en je ziet geen mens, soms wat koeien, een verdwaalde cowboy en af en toe een huis. Veel gras, boompjes en voor je zie je een hele lange weg. Als een soort slang door het landschap heen. Indrukwekkend en prachtige omgeving om in weg te dromen. Dat heb ik dus ook de hele busrit gedaan. In een grote stoel, lekker wegdromen. 

Op een gegeven moment zagen we de bergen in de verte verschijnen. Een paar uur later was het dan ook zover. We waren in Salta! 

Salta

Salta is een stad tussen de bergen in. Het is een echte wijnstad en overal waar je dan ook komt of waar je kijkt heeft het iets met wijn te maken. Zo ook ons hotel. Een prachtig hotel in het centrum. Het was een wijnhotel waar alles ook met wijn te maken had. Bij binnenkomst kregen we uiteraard ook een heerlijk glas witte wijn. Dat ging er goed in. 

De volgende dag zijn we het centrum gaan verkennen. Veel historie en aan de koloniale huizen was te zien dat het geen armoedige stad was vroeger. Op het centrale plein was een demonstratie bezig. Ik heb al veel demonstraties gezien hier en heb het gevoel dat ze hier wel van demonstreren houden. Ik weet niet of het nut heeft en of er ook daadwerkelijk iets veranderd maar ze hebben er hier geen problemen mee om te demonstreren. Het gaat ook niet bijster goed met Argentinie en de mensen zijn niet erg blij op dit moment. Ik geloof dat ik hier niet echt een mening over heb.. 

Trein naar de wolken 

Op zaterdag vertrekt er altijd een trein naar een bergplaatsje hoog in de bergen. Erg hoog, heel heel heel erg hoog. Bijna 7000 meter hoog. Vroeger wilden ze vanaf Salta een treinrails aanleggen naar Chili. Zoals veel projecten hier hebben ze dat niet afgemaakt. Ze zijn halverwege geeindigd en nu is het meer een toeristisch iets geworden. Het duurt de hele dag omdat je stapvoets omhoog gaat en stapvoets weer naar beneden. Er rijdt een ambulance mee en er is zuurstof aanwezig in de trein. Nou, dat beloofde wat! 

Met mijn hoogtepillen in mijn broekzak gingen we de strijd aan. De rit was prachtig! Het eerste gedeelte zijn er veel bloemen te zien. Daarna komen de cactussen en de boompjes, de exotische plantjes. Opeens verschijnt er een lama, of een beest wat op een lama lijkt. Hoe hoger je komt hoe mooier de bergen worden. Alle kleuren rood en oranje en ze zijn nooit hetzelfde. 

Mama en ik hadden besloten dat we ook wat wilden kopen. We hadden ergens gelezen dat ze mooie stoffen en vesten daar maakten dus we hadden het geld klaar in de hand. Twee keer onderweg had je de mogelijkheid om iets te kopen. Onderweg een keer vanuit de trein en aan het einde hadden we twintig minuten. 

De eerste keer hebben we vanuit de trein een omslagdoek gekocht. Omdat ons Spaans niet heel denderend is en wij natuurlijk wel iets wilden kopen ging het onderhandelen niet door. Zal mij niet verbazen als we per ongeluk dubbel hebben betaald.. 

Bij het eindstation hadden we 20 minuten de tijd. Ik rende de trein uit maar viel al snel om. Je hebt zo weinig zuurstof dat het moeilijk is om recht te lopen. Ik moest wel om mijzelf lachen omdat het er vast ontzettend dom heeft uitgezien. Gelukkig hadden nog 200 mensen er last van. 

De argentijnen gingen het volkslied zingen en ik ging geld uitgeven. Oh, wat zullen ze blij zijn geweest met ons als Hollanders. Normaal kan ik, uiteraard als vrouw, heel goed twee dingen tegelijk maar zonder zuurstof wordt dat iets meer een uitdaging. Het volkslied was indrukwekkend en prachtig maar ondertussen stonden er kleine kinderen met spulletjes aan mijn broek te trekken omdat ze wilden verkopen. Nu weet ik uit ervaring dat het bijzonder moeilijk is om nee te zeggen tegen een mooie, klein bruin kindje die hele leuke spulletjes verkoopt. Heb ze dus ook wel erg blij gemaakt denk ik. 

De terugweg was opnieuw prachtig. Al duurde het wel erg lang. De rit begon sochtend om 7:00 en we waren terug om 23:00. De rit werd een stuk leuker door een aantal Brazilianen die bij ons zaten. Met Brazilianen is het toch altijd weer een feest. 

In Salta hebben we een auto gehuurd en doorgereden naar Cafeyate. 

Cafeyate 

Van Salta naar Cafeyate was het ongeveer vier uur rijden. Salta is een wijnstad maar Cafeyate ligt midden in de wijngaarden en dus kun je hier echt niet aan de wijn ontkomen. 

De route was opnieuw prachtig. Tussen de prachtige bergen, afgewisseld met de wijngaarden reden we naar Cafeyate. Daar sliepen we in een hotel dat gerund werd door een Fransman. Mensen uit Frankrijk weten mij altijd weer te verbazen. Ik heb er nu al veel ontmoet en ze zijn altijd uniek en anders. Ze zijn grappig en vriendelijk op hun eigen manier maar altijd uniek. 

Deze vriendelijke man ook. Hij was blijven steken in het hippie tijdperk en hij volgde ook zijn eigen visie. Groot gelijk natuurlijk en wij waren 1 van de laatste gasten omdat hij zou vertrekken naar Azie om daar een bejaardentehuis te beginnen voor Europese ouderen. Mooi plan! 

In Cafeyate zijn we gaan rondtouren en hebben we veel bekeken. Ik keek mijn ogen uit. Al die wijnvelden en gigantische huizen die daarbij horen. Ik heb veel boeken gelezen over Argentinie en Zuid Amerika en nu kan ik begrijpen waarom het zo romantisch is en mensen graag over schrijven over Zuid Amerika. Het heeft alles en bovendien is het prachtig en avontuurlijk. Iedereen kan er iets vinden om blij van te worden en om van te kunnen genieten. Je voelt je vrij hier. 

In het hotel kwam ik met de vriendelijke fransman aan de praat en we kregen het over paardrijden. Ik wilde wel paardrijden en hij regelde meteen twee paarden. Mijn vader wilde lekker in het hotel blijven en ik ging samen met mijn moeder op avontuur. Een leuke cowboy op leeftijd ging met ons mee op pad. Moeders had van te voren erg de zenuwen maar moest er toch echt aan geloven. De paarden waren klein en wisten de weg. Het was vooral niet de bedoeling dat we de teugels gebruikten dus het was niet erg moeilijk. 

De zonsonderweg was prachtig. De bergen kleurden oranje en rood. We gingen iets hoger de bergen in en het was er zo stil en mooi dat het bijna sprookjesachtig leek. 

Na Cafeyate zijn we terug gegaan naar Salta om de auto terug te brengen en de bus te nemen naar Cordoba. Vanaf Cordoba zouden we dan naar Montevideo gaan en doorreizen naar Punta de Diablo omdat paps en mams toch wel wilden zien waarom ik zo gek ben op Uruguay. 

De busrit...

De bus naar Cordoba was ongeveer 16 uur. Het komt nogal eens voor dat de bus er iets langer over doet. Hierdoor hadden we de bus naar Montevideo gemist. We besloten om de bus te nemen naar Buenos Aires om daar de boot de nemen naar Montevideo. Nog eens 8 uur reizen, dat werd uiteindelijk 10 uur omdat we in de stopbus waren gestapt. In Buenos Aires kwamen we midden in de nacht aan en het station daar is niet een van de gezelligste plekken midden in de nacht. We hadden geen hotel geregeld. We hebben de taxi genomen naar ons vorige hotel en helaas was er geen kamer meer vrij maar konden wel even paar uurtjes in de lobby doorbrengen. 

Om 6 uur zijn we met de taxi naar de boot gegaan om uiteindelijk sochtend in Montevideo aan te komen. Vanaf Montevideo zijn we nog 4 uur onderweg geweest maar uiteindelijk kwamen we op een prachtige paaszaterdag aan in Punta del Diablo. 

Hier hebben we samen een week doorgebracht en heerlijk uitgerust. 

Een geslaagde reis en ondanks dat we veel in de bus hebben gezeten hebben we ontzettend veel gezien en genoten. 

ps, Joepie de hond en ik hebben elkaar weer gevonden en hij blijft zo dicht bij mij dat ik hem wel overal mee heen moet nemen................